Ρατσιστική επιστολή της μητέρας του 25χρονου Νικόλα Μουστάκα που δημοσιοποιήθηκε στις 23 Αυγούστου 2018. Ο 25χρονος βρέθηκε νεκρός από πτώση στο Φιλοπάππου στις 16 Αυγούστου υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες αλλα και ως συνέπεια απόπειρας ληστείας εις βάρος εκείνου και της κοπέλας του για την οποία κατηγορούμενοι είναι μετανάστες Πακιστανικής και Ιρακινής καταγωγης. Αυτό έκανε τη μητέρα του, μέσα στον (αλλα και παρά τον) μεγάλο πόνο της, να συντάξει μια επιστολή που θέτει στο στόχαστρο το σύνολο των μεταναστών στη χώρα, την ίδια μάλιστα στιγμή που εγκωμιάζει τη Σκωτία που καλοδέχτηκε το γιο της ως μετανάστη, μη αντιλαμβανόμενη καν την ακραία ειρωνεία αυτής της αντίφασης. Ακολουθούν τα επίμαχα αποσπάσματα και σχετική αρθογραφία:
“Μήπως θα έπρεπε η Πολιτεία, αντί να καλοδέχεται προσφέροντας “γη και ύδωρ” στα πάσης λογής εγκληματικά και επικίνδυνα με άγρια ένστικτα στοιχεία, να προνοεί πρωτίστως για την ασφάλεια των ίδιων της των πολιτών τους οποίους αφαιμάσσει καθημερινά, εγκαταλείποντάς τους παράλληλα στα χέρια αδηφάγων συμμοριών, για τις οποίες η αξία της ανθρώπινης ζωής έχει λιγότερη σημασία από την αξία ενός κινητού, ή μιας χρυσής αλυσίδας;
Κύριε Πρωθυπουργέ,
(…) έχετε εγκαταλείψει (…) όλη την όμορφη πατρίδα μας, έρμαιο στην δράση συμμοριών και κάθε λογής εγκληματικών στοιχείων, οι οποίες δραστηριοποιούνται και λυμαίνονται τους επισκέπτες ακόμα και μέρα μεσημέρι. (…)
Εσείς, κυρία Υπουργέ Τουρισμού,
(…) Μήπως, αντί να επαίρεστε κάθε χρόνο για την αύξηση του αριθμού των τουριστών, να τους ενημερώνετε ότι εδώ μέσα στην καρδιά της Αθήνας μπορεί ανά πάσα στιγμή να γίνουν βορρά “μελαμψών”(;) κακοποιών, όπως αυτών που επιτέθηκαν στον Νικόλα μου;”
Η Καθημερινή
Επιστολή της μητέρας που έχασε το γιο της στου Φιλοπάππου: «Κύριε Τσίπρα έχετε συνειδητοποιήσει ποια χώρα υπηρετείτε;»
Ανοιχτή επιστολή προς τον Αλέξη Τσίπρα αλλά και προς τους αρμόδιους φορείς, απέστειλε η Λαμπρινή Μουστάκα, μητέρα του 25χρονου ο οποίος έχασε τη ζωή του το βράδυ του Δεκαπενταύγουστου, στην περιοχή του Φιλοπάππου.
Ειδικότερα, η κυρία Μουστάκα στην επιστολή της επισημαίνει πως ο γιος της απέχοντας για αρκετό καιρό από την ελληνική πραγματικότητα, «δεν γνώριζε την επικινδυνότητα αυτού του χώρου, η οποία δημιουργήθηκε και συντηρείται και με δική σας συνενοχή».
Παράλληλα απευθυνόμενη στον πρωθυπουργό αναρωτιέται μήπως θα έπρεπε «η Πολιτεία, αντί να διαθέτει την μισή αστυνομική δύναμη προς φύλαξη του πολιτικού μας προσωπικού και των οικογενειών τους, να διαθέτει ισχυρότερη αστυνομική δύναμη στον ευρύτερο αρχαιολογικό χώρο;
Μήπως θα έπρεπε η Πολιτεία να διαθέσει κάποια κονδύλια από τα χρήματα των βαρέως φορολογουμένων πολιτών της, όχι μόνον στους κατά την κοινή γνώμη παχυλούς μισθούς σας και στις φιέστες για τα Κούλουμα, αλλά και για να περιστοιχίσει με κιγκλιδώματα ασφαλείας όλο αυτό το πλατό το οποίο εμφανίζεται ως φαιό νταμάρι και καταλήγει σε αβύσσους και στο οποίο μπορεί κάποιος να γλιστρήσει ανά πάσα στιγμή ακόμα και μη δεχόμενος την επίθεση που δέχθηκε ο Νικόλας;», διερωτάται.
«Τον Νικόλα μου, κ. Πρωθυπουργέ», συνεχίζει «τον καλοδέχθηκε η Σκωτία, προσφέροντάς του αξιοπρεπή και ασφαλή διαβίωση και τον τίμησε, όπως και ο ίδιος τιμούσε με την συμπεριφορά του την χώρα καταγωγής του ως πρεσβευτής σε ξένο κράτος», ενώ σημειώνει επιπροσθέτως «τον γιο μου, κ. Πρωθυπουργέ τον φιλοξένησε και τον προστάτεψε το βραχώδες και απόκρημνο, αλλά παράλληλα προστατευμένο από την Πολιτεία, κάστρο του Εδιμβούργου και τον σκότωσε η ίδια του η Πατρίδα με την δική σας συνενοχή και εγκληματική αμέλεια».
Ολόκληρη η επιστολή:
«Προς :
Tον Πρωθυπουργό
κ. Αλέξη Τσίπρα
Τους αρμόδιους Υπουργούς
Τον Δήμαρχο Αθηναίων
«Κύριε Πρωθυπουργέ,
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα και πάντα ένιωθα περήφανη γι αυτό. Το μνημείο του Φιλοπάππου το είχα επισκεφθεί σε παλαιότερες εποχές, τότε που υπήρχε η δυνατότητα, αλλά και η ασφάλεια, να περιηγηθείς τον υπέροχο λόφο των Μουσών και να θαυμάσεις από ψηλά περιμετρικά κάθε γωνιά της όμορφης πόλης μας.
Ο γιος μου Νικόλας, γέννημα- θρέμμα και αυτός της Αθήνας, δεν είχε την ευκαιρία να επισκεφθεί το Μνημείο. Είχε επισκεφθεί αρκετές φορές τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης και τα Μνημεία του Θησείου, αλλά οι περιηγήσεις του νοτίως του αρχαιολογικού χώρου είχαν περιορισθεί μέχρι τον πεζόδρομο που οδηγεί στον ΄Αγιο Δημήτριο τον Λουμπαρδιάρη.
Στα 21 του χρόνια, ακολουθώντας και αυτός τους χιλιάδες συνομηλίκους του, που διωγμένοι από την ίδια τους την πατρίδα, έπαιρναν τον δρόμο της ξενιτιάς για ένα «καλύτερο αύριο», εγκαταστάθηκε στην Σκωτία, όπου τον καλοδέχθηκαν, τον προστάτεψαν και τον γέμισαν με αυτοπεποίθηση και σιγουριά για το μέλλον. «Η Σκωτία είναι το μέλλον», έλεγε, «η προοπτική». » Δυστυχώς η Ελλάδα είναι μόνο για διακοπές». Τώρα, λοιπόν, δεν είναι ούτε για διακοπές.
Πράγματι, αυτό το καλοκαίρι βρέθηκε στην Ελλάδα για διακοπές, μόνο που αυτή την φορά είχε την ατυχία να ανεβεί στον Λόφο του Φιλοπάππου θέλοντας να δείξει από ψηλά σε φίλη του, μια κοπέλα από την Πορτογαλία, τις ομορφιές της πόλης που τόσο αγάπησε.
Λάθος του; ΝΑΙ. ΜΟΙΡΑΙΟ. Γιατί ο Νικόλας, απέχοντας για αρκετό καιρό από την ελληνική πραγματικότητα, δεν γνώριζε την επικινδυνότητα αυτού του χώρου, η οποία δημιουργήθηκε και συντηρείται και με δική σας συνενοχή.
Επισκεπτόμενη μετά τον τραγικό χαμό του παιδιού μου τον χώρο για να αποθέσω λίγα λουλούδια, έγινα μάρτυς εικόνων, που μόνο θλίψη, απογοήτευση, αλλά και οργή με γέμισαν. Επιπροσθέτως, αν και συνοδευόμουν από αρκετά συγγενικά μου πρόσωπα, ένιωθα ανά πάσα στιγμή επαπειλούμενη από κάθε μορφής εγκληματική ενέργεια, αν και ήταν μέρα μεσημέρι.
Κύριε Πρωθυπουργέ,
Μήπως θα έπρεπε η Πολιτεία, αντί να διαθέτει την μισή αστυνομική δύναμη προς φύλαξη του πολιτικού μας προσωπικού και των οικογενειών τους, να διαθέτει ισχυρότερη αστυνομική δύναμη στον ευρύτερο αρχαιολογικό χώρο;
Μήπως θα έπρεπε η Πολιτεία να διαθέσει κάποια κονδύλια από τα χρήματα των βαρέως φορολογουμένων πολιτών της, όχι μόνον στους κατά την κοινή γνώμη παχυλούς μισθούς σας και στις φιέστες για τα Κούλουμα, αλλά και για να περιστοιχίσει με κιγκλιδώματα ασφαλείας όλο αυτό το πλατό το οποίο εμφανίζεται ως φαιό νταμάρι και καταλήγει σε αβύσσους και στο οποίο μπορεί κάποιος να γλιστρήσει ανά πάσα στιγμή ακόμα και μη δεχόμενος την επίθεση που δέχθηκε ο Νικόλας ;
Μήπως θα έπρεπε όλος αυτός ο χώρος πέριξ του Μνημείου του Φιλοπάππου να φωτίζεται επαρκώς μονίμως, και όχι μόνον όταν τον επισκέπτεται ο Obama;
Μήπως οι εικόνες των παραπηγμάτων και των πρόχειρων καταυλισμών, αλλά και των σκισμένων ρούχων, των παρατημένων μέσα στους θάμνους, θα έπρεπε να απουσιάζουν;
Μήπως θα έπρεπε η Πολιτεία, αντί να καλοδέχεται προσφέροντας «γη και ύδωρ» στα πάσης λογής εγκληματικά και επικίνδυνα με άγρια ένστικτα στοιχεία, να προνοεί πρωτίστως για την ασφάλεια των ίδιων της των πολιτών τους οποίους αφαιμάσσει καθημερινά, εγκαταλείποντάς τους παράλληλα στα χέρια αδηφάγων συμμοριών, για τις οποίες η αξία της ανθρώπινης ζωής έχει λιγότερη σημασία από την αξία ενός κινητού, ή μιας χρυσής αλυσίδας;
Κύριε Πρωθυπουργέ,
Έχετε συνειδητοποιήσει ποια χώρα υπηρετείτε;
Η Αθήνα μας είναι η αρχαιότερη και ιστορικότερη πόλη στον ευρωπαϊκό χώρο και πόλος έλξης επισκεπτών που έχουν ως όνειρο ζωής να επισκεφθούν την Ακρόπολη, ένα χώρο τον οποίο έχετε εγκαταλείψει, όπως άλλωστε και όλη την όμορφη πατρίδα μας, έρμαιο στην δράση συμμοριών και κάθε λογής εγκληματικών στοιχείων, οι οποίες δραστηριοποιούνται και λυμαίνονται τους επισκέπτες ακόμα και μέρα μεσημέρι.
Οι πολιτισμένες χώρες, κύριε Πρωθυπουργέ, φροντίζουν, όταν υπάρχει τέτοια φυσική επικινδυνότητα, να περιστοιχίζουν τον χώρο με κιγκλιδώματα ασφαλείας, να τοποθετούν αντιολισθητικές πλάκες στα μονοπάτια, να κλειδώνουν όλες τις προσβάσεις μετά την δύση του ηλίου και κυρίως, να φωτίζουν επαρκώς τον χώρο, έργο το οποίο εσείς έχετε παραχωρήσει στο ρομαντικό φως της πανσελήνου!
Εσείς, κυρία Υπουργέ Τουρισμού,
Μήπως θα έπρεπε σε συνεργασία με όλους τους αρμόδιους φορείς να φροντίσετε εκ των προτέρων για όλα αυτά και, πριν προσκαλέσετε τους επισκέπτες σε αυτή την χώρα, να τους εξασφαλίσετε τουλάχιστον την ασφάλεια των προσωπικών τους αντικειμένων, αλλά και της ίδιας τους της ζωής ;
Μήπως, αντί να επαίρεστε κάθε χρόνο για την αύξηση του αριθμού των τουριστών, να τους ενημερώνετε ότι εδώ μέσα στην καρδιά της Αθήνας μπορεί ανά πάσα στιγμή να γίνουν βορρά «μελαμψών»(;) κακοποιών, όπως αυτών που επιτέθηκαν στον Νικόλα μου;
Τον Νικόλα μου, κ. Πρωθυπουργέ, τον καλοδέχθηκε η Σκωτία, προσφέροντάς του αξιοπρεπή και ασφαλή διαβίωση και τον τίμησε, όπως και ο ίδιος τιμούσε με την συμπεριφορά του την χώρα καταγωγής του ως πρεσβευτής σε ξένο κράτος.
Τον γιο μου, κ. Πρωθυπουργέ, τον φιλοξένησε και τον προστάτεψε το βραχώδες και απόκρημνο, αλλά παράλληλα προστατευμένο από την Πολιτεία, κάστρο του Εδιμβούργου και τον σκότωσε η ίδια του η Πατρίδα με την δική σας συνενοχή και εγκληματική αμέλεια.
Λαμπρινή Μουστάκα
Η Μητέρα του Νικόλα»
Intellectual Commons
Κυρία Μουστάκα, έχετε συνειδητοποιήσει πόσο ρατσίστρια είστε;
του Άκη Γαβριηλίδη
Στις 15 Αυγούστου, όπως γράφτηκε στον τύπο, ένας νεαρός άντρας έχασε τη ζωή του στου Φιλοπάππου προσπαθώντας να ξεφύγει από επίθεση ληστών.
Μία εβδομάδα αργότερα, η μητέρα του απέστειλε ανοιχτή επιστολή προς τον Αλέξη Τσίπρα και προς άλλους φορείς, επιρρίπτοντάς τους εμμέσως την ευθύνη για το θάνατο του γιου της και για διάφορα άλλα κακώς κείμενα στην Ελλάδα.
Ο πόνος της απώλειας ενός οικείου ανθρώπου είναι ασφαλώς άξιος σεβασμού. Μόνο που από την υποχρέωση αυτή δεν εξαιρούνται ούτε οι ίδιοι οι ενδιαφερόμενοι. Όταν ένας πολίτης παίρνει το λόγο στον δημόσιο χώρο και μιλά, απευθυνόμενος στον πρωθυπουργό, στον δήμαρχο, σε υπουργούς, για θέματα όπως η ενδεδειγμένη κατανομή των δημόσιων επενδύσεων, η αστυνόμευση του χώρου, αλλά και η ταυτότητα και η πορεία της χώρας συνολικά, τότε μιλά πολιτικά, όχι ιδιωτικά. Άρα θα πρέπει ευλόγως να αναμένει ότι ο λόγος του θα κριθεί πολιτικά.
Ο λόγος λοιπόν της κυρίας Λαμπρινής Μουστάκα δεν μπορεί να κριθεί ως οτιδήποτε άλλο παρά ως απροκάλυπτα εθνικιστικός, νεοφιλελεύθερος, ξενοφοβικός και ρατσιστικός.
Αυτό είναι ήδη φανερό από τον τίτλο της επιστολής[1], ο οποίος επερωτά τον κύριο Τσίπρα εάν «έχει συνειδητοποιήσει ποια χώρα υπηρετεί».
Ποια είναι λοιπόν η απάντηση σε αυτή την ερώτηση; Η προδήλως εννοούμενη απάντηση είναι ότι η χώρα την οποία υπηρετεί ο κ. Τσίπρας είναι μία χώρα που δεν είναι σαν όλες τις άλλες, και φυσικά είναι ανώτερη απ’ αυτές. Ακόμα πιο ανώτερη είναι η πρωτεύουσα της χώρας αυτής, στην οποία όσοι γεννήθηκαν πρέπει να νιώθουν περήφανοι. Πάντως η κα Μουστάκα έτσι νιώθει, όπως χωρίς κανέναν προφανή λόγο μας διαβεβαιώνει η πρώτη-πρώτη πρόταση της επιστολής. Πιο κάτω δε μας διαβεβαιώνει επίσης (ανακριβώς) ότι η εν λόγω πρωτεύουσα είναι «η αρχαιότερη και ιστορικότερη πόλη στον ευρωπαϊκό χώρο». Ακόμα πιο ανώτερος είναι ο βράχος που βρίσκεται στο κέντρο της, ο οποίος στην επιστολή χαρακτηρίζεται κατά την επικρατούσα συνήθεια «ιερός» (τόσο το επίθετο όσο και το ουσιαστικό με κεφαλαίο πρώτο γράμμα).
Ο κ. Τσίπρας όμως, όπως δηλώνει εμμέσως πλην σαφώς η ρητορική ερώτηση, δεν έχει συνειδητοποιήσει αυτή την αρχαιότητα, ιστορικότητα, ιερότητα και γενικώς ανωτερότητα της χώρας, της πόλης και του βράχου. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να τις έχει αφήσει «έρμαιο στην δράση συμμοριών και κάθε λογής εγκληματικών στοιχείων». Από άλλα σημεία όμως προκύπτει ότι τα εγκληματικά αυτά στοιχεία δεν είναι τόσο ποικίλης λογής, αλλά μιας συγκεκριμένης: πρόκειται για συμμορίες ‘«μελαμψών»(;) κακοποιών’, των οποίων κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή να γίνουν «βορρά» [sic] οι επισκέπτες. Τα εισαγωγικά και το ερωτηματικό που συνοδεύουν τη λέξη μελαμψών απαντούν στο πρωτότυπο, για λόγους που δεν είναι ιδιαιτέρως σαφείς.
Αν προσθέσουμε σε αυτά τη δυσφορία για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, για τους υπερβολικά υψηλούς φόρους και για τους υπερβολικά υψηλούς μισθούς των πολιτικών, καθώς και την απαίτηση περισσότερων περιφράξεων και αυστηρότερης αστυνόμευσης, έχουμε ουσιαστικά το σύνολο των ιδεολογικών θεμάτων από το οπλοστάσιο της κατ’ όνομα φιλελεύθερης αλλά κατ’ ουσίαν ακροδεξιάς διανόησης που διεξάγει εδώ και κάμποσα χρόνια ήδη τη σταυροφορία της ενάντια στην «ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς». Συναρθρωμένο σε μία παραλλαγή η οποία, αναμενόμενα, χαρακτηρίζεται από τις συνήθεις αντιφάσεις του αυτο-αποικιοκρατικού λόγου: η χώρα μας είναι «η πιο πολιτισμένη» (κατ’ ιδέαν), αλλά ταυτόχρονα (στην υπαρκτή πραγματικότητα) είναι απολίτιστη[2], υστερεί απέναντι στον δυτικοευρωπαϊκό κανόνα όπως αυτός εκπροσωπείται εδώ προνομιακά από τη Σκωτία. Από την άλλη, η προαναφερθείσα Σκωτία επαινείται για το γεγονός ότι υποδέχτηκε φιλόξενα τον άτυχο νέο όταν αυτός είχε μεταναστεύσει εκεί, αλλά την ίδια στιγμή η Ελλάδα –ή πάντως η «Πολιτεία» της- επιπλήττεται διότι επέδειξε την ίδια φιλόξενη διάθεση απέναντι στα μελαμψά «εγκληματικά και επικίνδυνα στοιχεία με άγρια ένστικτα» και τα καλοδέχτηκε «προσφέροντας ‘γη και ύδωρ’» (οι τρεις αυτές λέξεις σε εισαγωγικά στο πρωτότυπο), ενώ κατά την επιστολή θα όφειλε «να προνοεί πρωτίστως για την ασφάλεια των ίδιων της των πολιτών τους οποίους αφαιμάσσει καθημερινά». Για την Ελλάδα, λοιπόν, ενδεδειγμένη πολιτική είναι κατά την επιστολή το «πρώτα οι Έλληνες», ενώ αντίθετα από τη Σκωτία αναμένεται να αντιμετωπίζει τους αλλοδαπούς σε βάση ισότητας με τους Σκώτους (εκτός βέβαια και αν η ισότητα αυτή αφορά μόνο τους Έλληνες, ως ανώτερης καταγωγής, και όχι όλους τους αλλοδαπούς).
Ας μου επιτραπεί να κλείσω το σημείωμα αυτό με έναν αυτοαναφορικό (και αυτοδικαιωτικό) τόνο.
Πριν από αρκετό καιρό, σχεδόν δεκαπέντε χρόνια, είχα αρχίσει να γράφω ένα κείμενο, που τελικά εξελίχθηκε σε βιβλίο, σχετικά με αυτό που πήρα την πρωτοβουλία να χαρακτηρίσω αθεράπευτη νεκροφιλία ορισμένων πτυχών του δημόσιου λόγου στην Ελλάδα. Μολονότι αναφερόμουν σε στοχαστές και καλλιτέχνες που συνδέονταν κυρίως με την αριστερά, πήρα εξ αρχής την απόφαση να αποφύγω τη χρήση όρων όπως π.χ. «αριστερός εθνικισμός» στον τίτλο και να μιλήσω για τον ριζοσπαστικό πατριωτισμό. Παρά την επιλογή αυτή, όταν εκδόθηκε το βιβλίο (στην περίοδο της παντοδυναμίας Σημίτη, την επαύριο των Ολυμπιακών της Αθήνας), αρκετοί αριστεροί φίλοι μου ενοχλήθηκαν, ενώ αντίθετα αρκετοί εκσυγχρονιστές-Σημιτιστές ενθουσιάστηκαν και το σχολίασαν θετικά καθώς το διάβασαν ως μία απόρριψη των «αγκυλώσεων του αριστερού λαϊκισμού» και ως ένα κάλεσμα να «αφήσουμε πίσω την υστέρηση της χώρας μας και να βαδίσουμε προς τα ευρωπαϊκά της πεπρωμένα». Εγώ δεν τους διέψευδα, αλλά και δεν έπαυα να έχω μέσα μου ξεκάθαρη τη συναίσθηση της παρανόησης.
Έχοντας λοιπόν επικρίνει πτυχές του λόγου της αριστεράς in tempore non suspecto, δηλαδή σε μια εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρχε ούτε ως ιδέα και που η πιθανότητα να βρεθεί η ελληνική αριστερά στην κυβέρνηση δεν αντιμετωπιζόταν καν ως σενάριο, θεωρώ ότι μπορώ να επιτρέψω στον εαυτό μου την πολυτέλεια να καγχάζει με την ασυνέπεια των τότε σημιτιστών και σήμερα μητσοτακιστών, για τους οποίους αποδείχθηκε ότι η νεκροφιλία είναι κακή μόνο όταν είναι αριστερή, ενώ όταν εξυπηρετεί τους σκοπούς τους είναι καλή και άξια προβολής από τα ψευδεπίγραφα φιλελεύθερα ΜΜΕ τους. Ακριβώς λοιπόν επειδή, όσο ήταν καιρός, είχα αναλάβει την ευθύνη να επικρίνω το ρατσισμό και τη νεκροφιλία του Θεοδωράκη και του Ρίτσου, έχω έναν λόγο περισσότερο να μη διστάσω τώρα να αντιμετωπίσω την επιστολή της μητέρας του θανόντος ως αυτό που είναι, δηλαδή ως μία χυδαία και ανήθικη εκμετάλλευση του θανάτου για πολιτικούς σκοπούς, και μάλιστα για πολιτικούς σκοπούς που είναι οι ίδιοι ανήθικοι και αποκρουστικοί.
[1] Η επιλογή αυτού του τίτλου ανήκει μάλλον στην Καθημερινή, αλλά πρόκειται για εύστοχη επιλογή, εφόσον άλλωστε η φράση αυτή απαντά αυτούσια μέσα στο κείμενο.
[2] Πρβλ.: «Οι πολιτισμένες χώρες, κύριε Πρωθυπουργέ, φροντίζουν, όταν υπάρχει τέτοια φυσική επικινδυνότητα, να περιστοιχίζουν τον χώρο με κιγκλιδώματα ασφαλείας …» κ.λπ. κ.λπ.
Lifo
Το βράδυ της 16ης Αυγούστου, ένας 25χρονος νέος έχανε τη ζωή του πέφτοντας σε γκρεμό 20 μέτρων στο λόφο του Φιλοπάππου ύστερα από επίθεση τριών ληστών που απείλησαν τον ίδιο και την Πορτογαλίδα φίλη του με σπασμένο μπουκάλι και μαχαίρι – οι δράστες συνελήφθησαν τελικά χτες σε Αθήνα και Ειδομένη, δύο Πακιστανοί (ο ένας κιόλας ανήλικος, κακώς οπότε δημοσιεύονται φωτογραφίες του) κι ένας Ιρακινός, όλοι τους λέει σεσημασμένοι πλην όμως ελεύθεροι να «αλωνίζουν» – στη σύλληψη βοήθησαν οι μαρτυρίες της κοπέλας καθώς και συμπατριωτών των δραστών.
Το ζευγάρι είχε ανέβει να απολαύσει τη θέα της Αθήνας το σούρουπο σε ένα από τα πιο εμβληματικά σημεία του ιστορικού κέντρου, αγαπημένο περίπατο πολλών Αθηναίων. Στη διάρκεια του επεισοδίου ο άτυχος Νικόλας Μουστάκας, μετανάστης κι ο ίδιος για σπουδές στη Σκωτία είτε γλίστρησε, είτε σπρώχτηκε πέφτοντας στο κενό.
Εκατοντάδες ληστρικές επιθέσεις, από οργανωμένες συμμορίες οι περισσότερες καταγράφονται τα τελευταία χρόνια στην ευρύτερη περιοχή του Φιλοπάππου και της Ρωμαϊκής Αγοράς. Μέχρι βιασμοί είτε απόπειρες βιασμών έχουν καταγγελθεί, χώρια πόσα δεν μαθαίνονται.
Το τραγικό συμβάν πυροδότησε έντονη πολιτική αντιπαράθεση με άξονες την ασφάλεια και τη μετανάστευση, με τους απανταχού ξενόφοβους και ρατσιστές να στήνουν μακάβριο «πάρτι», ειδικά μετά την ανοικτή επιστολή απόγνωσης της μητέρας του θύματος Λαμπρινής στον πρωθυπουργό, τους αρμόδιους υπουργούς και τον δήμαρχο.
Μια επιστολή κάπως υπερβολική, με χαρακτηρισμούς στα όρια της ρατσιστικής διάκρισης («μελαμψοί;» δράστες, «η Πολιτεία καλοδέχεται προσφέροντας γη και ύδωρ(;) σε εγκληματικά στοιχεία»), άντε όμως να αξιώσεις ψυχραιμία και πολιτική ορθότητα ακριβείας στον πόνο μιας χαροκαμένης μάνας – ας όψονται όσοι τον εκμεταλλεύονται χυδαία.
Μήπως δεν έχει και τα δίκια της; Αλίμονο. Τίνος χρώσταγε ο Νικόλας, ποιος Έλληνας ή αλλοδαπός επισκέπτης που θα αναζητούσε λίγες στιγμές ρεμβασμού και χαλάρωσης σε ένα εμβληματικό φυσικό και αρχιτεκτονικό μνημείο, από τους ελάχιστους μεγάλους ελεύθερους χώρους της πόλης, θα ήθελε να βρεθεί στη θέση του;
Εκατοντάδες ληστρικές επιθέσεις, από οργανωμένες συμμορίες οι περισσότερες καταγράφονται τα τελευταία χρόνια στην ευρύτερη περιοχή του Φιλοπάππου και της Ρωμαϊκής Αγοράς (που για το λόγο αυτό κυρίως έχει πλέον περιφραχτεί άτσαλα), δύο μάλιστα σε γνωστά μου πρόσωπα. Μέχρι βιασμοί είτε απόπειρες βιασμών έχουν καταγγελθεί, χώρια πόσα δεν μαθαίνονται.
Η αλήθεια είναι πως τέτοια συμβάντα σημειώνονταν σποραδικά εκεί και πριν να έρθουν οι «λαθροεγκληματίες», όπως ωρύονται μέρες τώρα ακροδεξιά ΜΜΕ, ιστοσελίδες και προφίλ στοχοποιώντας κυρίως την πακιστανική κοινότητα – μια κοινότητα που έχει κιόλα πληρώσει το μεγαλύτερο φόρο αίματος σε εκμεταλλευτές εργοδότες και φασίστες, παρότι από τις πλέον φιλήσυχες κι εργατικές στη μεγάλη της πλειοψηφία, με σημαντική δε εθελοντική προσφορά στις πρόσφατες φυσικές καταστροφές.
Όμως πλέον το κακό είχε παραγίνει. Θύματα τουρίστες, ζευγαράκια και όποιους άλλους βρεθούν ευάλωτοι στο λάθος σημείο τη λάθος ώρα, είτε ντόπιοι, είτε ξένοι επισκέπτες είτε ακόμα άλλοι μετανάστες/πρόσφυγες που ανεβαίνουν ως εκεί για περίπατο και «σέλφι» με φόντο την Ακρόπολη, τεκμήριο κιόλας ότι ναι, τα κατάφεραν γι΄αρχή.
Πέρα επομένως από τις γνωστές ανθρωποφαγικές υστερίες, υπάρχει όντως πρόβλημα ειδικά τις βραδινές ώρες που δεν αντιμετωπίζεται κηρύσσοντας «πογκρόμ», ούτε εθελοτυφλώντας επειδή τάχα θα θιχτούν οι ξένοι μας – μα οι ίδιοι καταρχήν οι μετανάστες και οι πρόσφυγες αγανακτούν με τους ομοεθνείς τους που εγκληματούν εκθέτοντας και τους ίδιους στο μίσος και μάλιστα όχι από κάποια αδήριτη βιοτική ανάγκη αλλά επειδή, πολύ απλά, καλοί και κακοί άνθρωποι υπάρχουν σε κάθε κοινωνία και φυλή.
Ο τόπος βλέπεις προσφέρεται για παραβατικές δραστηριότητες – και δεν εννοώ εδώ βέβαια κάποια νεανική συντροφιά που πίνει κανα μπαφάκι. Μεγάλη έκταση, πυκνοφυτεμένη, με πολλές κρυφές καβάτζες καθώς και παγίδες για τους απρόσεκτους (απότομες και ολισθηρές κλίσεις, χάσματα κ.λπ.) καθώς δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου κάποιος διακριτικός έστω, ως θα όφειλε, νυχτερινός φωτισμός ή σημάνσεις.
Μηδενική και η φύλαξη, εξόν ίσως στην είσοδο επί της Αρεοπαγίτου, ελεύθερη δε (πολύ σωστά) η πρόσβαση πανταχόθεν. Σε καιρούς που η πόλη ολόκληρη έχει αγριέψει, δύσκολα θα έμενε ο λόφος στην απέξω, ένας λόφος για τον οποίο η συνέλευση κατοίκων Φιλοπάππου έχει διεξάγει μακροχρόνιο αγώνα ώστε να παραμείνει ένας ανοικτός, καθαρός και φιλόξενος χώρος πρασίνου, περιπάτου και ιστορικής μνήμης με παρεμβάσεις, καταγγελίες, μέχρι δικαστικούς αγώνες κατά επίδοξων καταπατητών τμημάτων του.
«Η εγκληματικότητα που φτάνει στου Φιλοπάππου είναι απόνερα της χαοτικής κατάστασης που επικρατεί στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας», διαβάζω σε ανάρτηση του διαχειριστή της σελίδας «Φιλοπάππου» στο fb. Ως σημαντικότερα προβλήματα χαρακτηρίζει τη μείωση των μόνιμων κατοίκων της περιοχής λόγω και airbnb καθώς επίσης τις «εσφαλμένες πολεοδομικές επιλογές της πολιτικής ηγεσίας που υλοποίησε την ενοποίηση των αρχαιολογικών χώρων και την απουσία προεδρικών διαταγμάτων για τις χρήσεις γης…
Τα αστυνομικά μέτρα, ακόμα και τα καλύτερα είναι απλά παυσίπονα, δεν εξυγιαίνουν τα αίτια, απλώς προσπαθούν να περιορίσουν τα συμπτώματα. Ο οποιοσδήποτε αστυνομικός σχεδιασμός πρέπει να αφορά το σύνολο του ιστορικού κέντρου εξειδικεύοντας στις ιδιαιτερότητες κάθε περιοχής…», σημειώνει.
Παρότι κάπως γενικόλογες, οι διαπιστώσεις αυτές είναι νομίζω στη σωστή κατεύθυνση. Η λύση σίγουρα δεν είναι να υψώσεις κάγκελα παντού, να κάνεις 24ωρο φέις κοντρόλ ή να βάλεις έναν αστυνομικό ανά συστάδα δέντρων. Πάρκο και αρχαιολογικός χώρος είναι το Φιλοπάππου, όχι στρατόπεδο και σίγουρα υπάρχουν πιο ευέλικτοι, διακριτικοί και αποτελεσματικοί τρόποι φύλαξης. Πολιτεία, δήμος, αρχαιολογική υπηρεσία και λοιποί σχετιζόμενοι φορείς ας αναλάβουν έστω τώρα τις ευθύνες τους με τη συνεργασία και των δημοτών – δεν μιλάμε για το (ασφαλές, πάντως) Χάιντ Παρκ, δεν είναι δα αχανής έκταση τα 700 στρέμματα.
Και ναι, ίσως πρέπει να ξαναδούμε το πώς λογής ποινικοί θα πάψουν να καλύπτονται πίσω από τις προσφυγικές/μεταναστευτικές ροές, ο εγκλωβισμός και η γκετοποίηση των οποίων θρέφει και την παραβατικότητα. Το πώς σεσημασμένοι παραβατικοί –Έλληνες ή αλλοδαποί– καταφέρνουν να εκμεταλλεύονται ορθά, καταρχήν, νομοθετήματα για να βρίσκονται σύντομα ξανά ελεύθεροι να δράσουν – είτε πρόκειται για δυνάμει εγκληματίες «κλεφτοκοτάδες» είτε για προκλητικούς απατεώνες μεγατόνων σαν τα πρώην αφεντικά της Energa.
Το βασικότερο, να διεκδικήσουμε ξανά οι πολίτες τους δημόσιους χώρους της πόλης μας, μετατρέποντάς τους από «άβατα» και πεδία άσκησης ηθικού πανικού σε ζωντανούς, ασφαλείς χώρους χαλάρωσης, ψυχικής ανάτασης, κοινωνικοποίησης, συντροφικότητας και συνύπαρξης.
RACIST CRIMES WATCH - Παρατηρητηριο Ρατσιστικων Εγκληματων 
“Ο τόπος βλέπεις προσφέρεται για παραβατικές δραστηριότητες – και δεν εννοώ εδώ βέβαια κάποια νεανική συντροφιά που πίνει κανα μπαφάκι”
Και ομως απο εδω ξεκιναει το κακο: Απο τις αθωες νεανικες παρεες που σου φωναζουν “φευγα ρε” αμα περασεις απο κοντα τους και ενοχλησεις τη μεθεξη τους. Με συνεπεια ο κοσμος που δεν κανει μπαφακι να φευγει, η αστυνομια να μην ενοχλει, να δημιουργουνται νησιδες ασυλου και αβατου τις οποιες εν συνεχεια ανακαλυπτουν οι κακοποιοι που ληστευουν σκοτωνουν και βιαζουν. Στις μπαφοκαβατζες περιμεναν κρυμμενοι οι ληστες, μεσα στις πλαγιες απο οπου οι προσηνεις παρεες εχουν διωξει ολους τους αλλους πηραν μονοπατια και διεφυγαν οι δολοφονοι.
Οι δημοσιοι χωροι ειναι για ολους μας αλλα οταν καποιοι μαγκες τους οικειοποιουνται δημιουργωντας αβατα γινονται πολος ελξης για καθε εγκληματια.
LikeLike