Εφετείο Λουκμάν: Ομόφωνα ένοχοι, όπως πρωτόδικα, για ανθρωποκτονία κατά συναυτουργία με ρατσιστικό κίνητρο, 20 έτη κάθειρξη με ελαφρυντικά
Η απόφαση του Εφετείου Λουκμάν: Και οι δύο κατηγορούμενοι κρίθηκαν ένοχοι, όπως πρωτόδικα, για ανθρωποκτονία κατά συναυτουργία με ρατσιστικό κίνητρο και ποινή 20 έτη κάθειρξη και 17 μήνες φυλάκιση, με αναγνώριση του ελαφρυντικού της μεταγενέστερης καλής συμπεριφοράς.
Δήλωση του συνηγόρου πολιτικής αγωγής Θανάση Καμπαγιάννη:
“Η απόφαση του δικαστηρίου επί της ενοχής των κατηγορουμένων δικαιώνει απόλυτα αυτό που η οικογένεια του Σαχζάτ Λουκμάν, η πολιτική αγωγή, η Πακιστανική Κοινότητα και το αντιφασιστικό κίνημα λέγαμε από την πρώτη στιγμή: ο θάνατος του Σαχζάτ ήταν αποτέλεσμα μια φριχτής ρατσιστικής δολοφονίας, σχεδιασμένης από πριν, από μαχαιροβγάλτες που βγήκαν νύχτα για να σκοτώσουν, και όχι βέβαια αποτέλεσμα ενός διαπληκτισμού δι’ ασήμαντον αφορμή. Το πόρισμα αυτό ειναι πλέον ομόφωνο και στο Εφετείο, όπως ήταν και στον πρώτο βαθμό. 14 δικαστές κλήθηκαν να αποφασίσουν για αυτή την υπόθεση σε δύο βαθμούς. Και οι 14 ομοφώνησαν.
Η αναγνώριση ελαφρυντικών στέλνει λάθος μήνυμα και είναι ανακόλουθη με το βασικό πόρισμα της αποδεικτικής διαδικασίας που είναι ότι η δολοφονία ήταν προμελετημένη ρατσιστική ενέργεια.
Οριστική δικαιοσύνη θα αποδοθεί μόνον όταν οι ηγέτες της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης “Χρυσή Αυγή” που έσπειρε το ρατσιστικό δηλητήριο βρεθούν και αυτοί πίσω από τα κάγκελα της φυλακής”.
Θα ακολουθήσουν αναλυτικότερες αναρτήσεις.
Σαχζάτ Λουκμάν
Ο πατέρας
Καθόμασταν δίπλα-δίπλα, κάθε τόσο του έσφιγγα το χέρι, να συνομιλήσουμε δεν μπορούσαμε, μόνη κοινή γλώσσα η ματιά και το σφίξιμο το χεριού. Χαμόγελο, πώς να υπάρξει; Μπροστά βρίσκονταν οι δολοφόνοι του παιδιού του, μόνο οι πλάτες τους φαίνονταν, τη σκηνή κατείχαν οι υπερασπιστές τους, αποκλειστικά από τον τόνο της φωνής και από τις θεατρινίστικες κινήσεις τους μπορούσε ίσως να συναγάγει πόσο καλά λόγια έλεγαν «για τα παιδιά» που στέρησαν τη ζωή απ’ αυτόν και τη γυναίκα του αφαιρώντας τη ζωή από το γιο τους. Τι να σκεφτόταν; Αν ήξερε τους δικούς μας θρήνους «γιε μου σπλάχνο των σπλάχνων μου, καρδούλα της καρδιάς μου, πουλάκι της φτωχιάς αυλής, ανθέ της ερημιάς μου» θα έψελνε από μέσα του, αλλά βέβαια με τους δικούς τους θρήνους μοιρολογούσε, σε άλλη γλώσσα, όμως ίδιοι παντού σ’ όλο τον κόσμο οι θρήνοι των φτωχών.
Με τη μάνα του Παύλου αντάλλαξαν λίγα λόγια, γεμάτα σεβασμό κι αγάπη για το παιδί του άλλου-της άλλης, ίδιος ο πόνος και ίδια η ελπίδα για τη δικαίωσή τους. Ήρεμος, με πονεμένο βλέμμα, ενσάρκωση της έννοιας «ανθρώπινη αξιοπρέπεια», πληγωμένος θανάσιμα όπως πληγώνεται καθημερινά εκατομμύρια φορές σε όλο τον κόσμο η ίδια η έννοια, αναρωτήθηκε ασφαλώς, πώς και δεν άκουσε ούτε μια φορά το όνομα του παιδιού του στις αγορεύσεις των έξι –ούτε ένας, ούτε δύο: έξι!- συνηγόρων υπεράσπισης των δολοφόνων, μόνα τα δικά τους ονόματα διέκρινε να προφέρονται με μειλίχιο ύφος και συμπάθεια – Liakopoulos, Stergiopoulos-, τι να έφταιγε άραγε και να δεν άκουσε ούτε μια φορά του δικού του παιδιού, Σαχζάτ Λουκμάν;
Πώς να τ’ ακούσει; Για τους συνηγόρους υπεράσπισης οι δολοφόνοι είχαν πρόσωπο και είχαν όνομα, ο δολοφονημένος δεν ήταν καν «θύμα», ήταν απλά «ο ατυχής υπήκοος Πακιστάν», χωρίς πρόσωπο, καπνός που χάθηκε, όπως πάντα συνέβαινε με τα θύματα του ναζισμού. Να καταλάβαιναν άραγε τι έκαναν, ποιας παράδοσης ρητορεία χρησιμοποιούσαν ή έρχεται από μόνη της αυτή η ρητορεία όταν συνήγοροι αποδέχονται να υπερασπίσουν ρατσιστικά/ναζιστικά εγκλήματα με κάθε μέσο;
Η αρχή της αναλογικότητας
«Σέβομαι την απόφασή σας» είπε ο συνήγορος απευθυνόμενος στο δικαστήριο -εννοώντας την ομόφωνη απόφαση ότι οι κατηγορούμενοι ήταν ένοχοι και ότι ενήργησαν αποκλειστικά με ρατσιστικά κίνητρα, δηλαδή δολοφόνησαν τον Σαχζάτ μόνο και μόνο επειδή τον θεωρούσαν «παιδί κατώτερης φυλής»- και στη συνέχεια ζήτησε να αναγνωριστούν ελαφρυντικά με βάση την αρχή της αναλογικότητας, και να μην καταδικαστούν σε ισόβια. Δεν είναι το ίδιο, υποστήριξε, να μπαίνει κανείς σε μια τράπεζα και να σκοτώνει με κίνητρο τη ληστεία, οπότε δικαιολογείται η ποινή της ισόβιας κάθειρξης, και άλλο η συγκεκριμένη περίπτωση, όπου δεν υπήρχε τέτοιο κίνητρο (παρά αποκλειστικά η ρατσιστική/ναζιστική ιδεολογία, σύμφωνα με την οποία οι «αλλόφυλοι» δεν έχουν δικαίωμα ζωής). Καταλάβαινε άραγε τι έλεγε, και ποιας ιδεολογίας ήταν το επιχείρημα;
Το δικαστήριο δεν δέχτηκε το επιχείρημα, δηλώνοντας έτσι, ότι σ’ αυτή την κοινωνία η αφαίρεση τη ζωής ενός ανθρώπου σε εφαρμογή της ρατσιστικής/ ναζιστικής ιδεολογίας ανήκει στις ειδεχθέστερες περιπτώσεις φόνου. Ας κρατήσουμε αυτή την απόφαση, έχει ιδιαίτερη πολιτική σημασία.
Αναγνώριση ελαφρυντικών: Μεταμέλεια;
Κι ήρθε η στιγμή που οι συνήγοροι υπεράσπισης ζήτησαν αναγνώριση ελαφρυντικών για τη μετέπειτα συμπεριφορά των κατηγορουμένων στη φυλακή– «διαγωγή κοσμιωτάτη» τη χαρακτήρισαν- και αυτή ήταν η αδύναμη στιγμή του δικαστηρίου. «Έδειξαν προθυμία να επανορθώσουν τις συνέπειες της πράξης τους και μεταμέλεια», είπαν οι συνήγοροι, και διευκρίνισαν με ποιο τρόπο έγινε αυτό: «πρόσφεραν χρηματική αποζημίωση στους γονείς του Σαχζάτ, που εκείνοι δεν τη δέχτηκαν».
Αυθόρμητα το βλέμμα μου γύρισε στον Χαντίμ Χουσεϊν, τον πατέρα, ευτυχώς δεν καταλάβαινε τη γλώσσα της απανθρωπιάς και του κυνισμού, καθόταν δίπλα μου πονεμένος και γαλήνιος, βυθισμένος στις αναμνήσεις της εποχής που ο Σαχζάντ ήταν μωρό, και μετά που έφυγε με ελπίδες για να δουλέψει στη χώρα όπου γεννήθηκε η έννοια της φιλοξενίας, κι αυτή τη στιγμή η μητέρα του στην πατρίδα έσκυβε πάνω από τον τάφο του. «Ευτυχώς, τον πήρατε και βρίσκεται εκεί», του είχε πει πρωτύτερα η Μάγδα Φύσσα, κι εκείνος συμφώνησε, «είναι αλήθεια, τουλάχιστον έχουμε κοντά μας το παιδί».
Και για το γεγονός ότι εργάστηκαν στη φυλακή και ότι δε μπλέχτηκαν σε συμμορίες των φυλακών, μίλησαν οι συνήγοροι για να καταλήξουν με τη ρητορική ερώτηση «τι άλλο μπορούσαν να κάνουν για να εφαρμοστεί ο νόμος που προβλέπει ελαφρυντικά για την καλή μετέπειτα συμπεριφορά;». Και το δικαστήριο, με εξαίρεση έναν εφέτη, κατένευσε και ενστερνίστηκε τη ρητορική ερώτηση, με αποτέλεσμα να μειωθεί η ποινή από ισόβια σε 21 χρόνια και πέντε μήνες. «Έσπασαν τα ισόβια» ήταν η είδηση που πρακτικά σημαίνει ότι το αργότερο σε δύο χρόνια οι ρατσιστές/ναζιστές δολοφόνοι θα είναι ελεύθεροι. Κούνησε το κεφάλι του συντετριμμένος ο πατέρας και την οργή της εκδήλωσε η μάνα του Παύλου Φύσσα.
Τι αποτελεί μεταμέλεια σε περιπτώσεις ρατσιστικών εγκλημάτων;
Σ’ αυτό το σημείο το δικαστήριο ήταν εντελώς ανακόλουθο σε σχέση με τις προηγούμενες αποφάσεις του. Μεταμέλεια δείχνει κάποιος όταν αναγνωρίζει ό,τι τον οδήγησε στο έγκλημα, το καταδικάζει και απομακρύνεται οριστικά από αυτό. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, το δικαστήριο αποφάνθηκε ότι αυτό το κίνητρο ήταν η ρατσιστική ιδεολογία, την οποίαν είχαν ενστερνιστεί, και για να την εφαρμόσουν στην πράξη βγήκαν παγανιά και δολοφόνησαν τον πρώτο τυχαίο «ατυχή υπήκοο Πακιστάν» που βρήκαν μπροστά τους. Αυτό τους έδωσε εφόδιο για τη διαδικασία μεταμέλειας το πρωτοβάθμιο δικαστήριο, να το ενστερνιστούν, να πράξουν ανάλογα, ν’ αλλάξουν ζωή και να γυρίσουν αλλιώτικοι στην κοινωνία. Το έκαναν; Αυτό ήταν υποχρεωμένο να διερευνήσει το δικαστήριο, κι αυτό δεν το έκανε. Αν το έκανε, σε άλλα θα κατέληγε.
Προσβλητικοί απέναντι στο δολοφονημένο Σαχζάτ συνέχισαν να είναι και στο εφετείο, εκείνος ήταν δήθεν ο επιτιθέμενος («έκανε κεφαλοκλείδωμα στον πρώτο κατηγορούμενο, με αποτέλεσμα να τον μαχαιρώσει» είπε ο συνήγορος υπεράσπισης, «τα είχα χαμένα, εκείνη τη στιγμή αυθόρμητα τον χτύπησα, δεν επέλεξα το σημείο» είπε δολοφόνος), το δολοφονικό μαχαίρι κάτω από τη σέλλα της μηχανής του βρισκόταν τυχαία εκεί (επειδή ήταν πυροσβέστης!), τις προκηρύξεις της Χρυσής Αυγής, σε πάνω από εκατό αντίτυπα, που βρέθηκαν επάνω τους, τις είχαν πάρει «από περιέργεια γι’ αυτό το νέο κόμμα», η δολοφονία ήταν απλά «λάθος», «ένας χαζός τσαμπουκάς». Αυτά και παρόμοια ειπώθηκαν στη διάρκεια της δίκης στο εφετείο. Και ο συνήγορος την τελευταία ημέρα επανέλαβε τρεις φορές τη φράση του κατηγορούμενου «ανάθεμα εκείνη την ώρα!».
Μοιάζουν όλα αυτά με μεταμέλεια; Μεταμέλεια θα ήταν να αποδεχτούν την απόφαση του δικαστηρίου για τη ρατσιστική/ναζιστική ιδεολογία που τους οδήγησε στο φόνο, να περιγράψουν πώς οδηγήθηκαν σ’ αυτήν, ποια κείμενα και ποιοι άνθρωποι τους μετέτρεψαν σε δολοφόνους – και να τοποθετηθούν πια απέναντί τους. Δεν το έκαναν. Γι’ αυτό η επιείκεια του δικαστηρίου δεν δικαιολογείται, παρά μόνον με την απειρία του νομικού μας κόσμου σε σχέση με την αντιμετώπιση εγκλημάτων που έχουν ρατσιστικά κίνητρα. Οι δολοφόνοι του Σαχζάτ και ο νομικός μας κόσμος έχουν ακόμη μια ευκαιρία να το κάνουν: στη μεγάλη δίκη της Χρυσής Αυγής, στην οποία περιλαμβάνεται και αυτή η υπόθεση.
Η σημασία της χθεσινής απόφασης
Για τη δίκη της Χρυσής Αυγής η απόφαση του εφετείου αποτελεί πρόκριμα, καθώς αναγνωρίστηκε τελεσίδικα ότι η ρατσιστική ιδεολογία, όταν γίνεται πρόγραμμα και πράξη οδηγεί στο έγκλημα, και συνεπώς μία οργάνωση που δημιουργείται για να εφαρμόσει αυτή την ιδεολογία αποτελεί ήδη από την ίδρυσή της εγκληματική οργάνωση. Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα δεν ήταν τυχαίο γεγονός, όπως δεν ήταν τυχαίο γεγονός η δολοφονία του Σαχζάτ Λουκμάν – ήταν συνέπεια της δραστηριότητας των ναζιστικών οργανώσεων. Αυτό λέει η απόφαση του εφετείου, και βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με την ιστορική απόφαση της Δίκης της Νυρεμβέργης, όπου οι δικαστές αποφάνθηκαν ότι οι ναζιστικές οργανώσεις από τη στιγμή της συγκρότησής τους εξαιτίας της ιδεολογίας και του αντίστοιχου προγράμματος, που επιχειρούν να εφαρμόσουν, αποτελούν εγκληματικές οργανώσεις.
Η χθεσινή απόφαση του εφετείου είναι πολύ θετική για το μέλλον εφόσον τη χρησιμοποιήσουμε σωστά. Μπορούμε και πρέπει να το κάνουμε. Ιδιαίτερα όταν δεν θέλει να φύγει από το νου μας και θα δικαιολογημένα θα αναπαράγει τον πόνο η αλήθεια ότι όταν οι δολοφόνοι του Σαχζάτ θα κυκλοφορούν ελεύθεροι και θα χαίρονται τη ζωή, εκείνος θα λείπει για πάντα. Κι αυτό ποτέ δεν θα πάψει να είναι αποτέλεσμα της δικής μας αδυναμίας να αντιμετωπίσουμε του Ναζί έγκαιρα.
Θα επιτρέψουμε να υπάρξουν κι άλλοι νεκροί; Αυτό είναι το πολιτικό ερώτημα που τίθεται μπροστά μας, και πρέπει να το απαντήσουμε παντού – και στον Έβρο, όπου σύμφωνα την υπουργό δεν συμβαίνει τίποτε, απλά «ατυχείς υπήκοοι ξένων χωρών» – όπως ο Σαχζάτ Λουκμάν- απωθούνται, παραδίνονται στους διώκτες τους, βασανίζονται και δολοφονούνται από παρακρατικούς μασκοφόρους.
Φίλε Χαντίμ Χουσεΐν, στο γιο σου δεν καταφέραμε να εξασφαλίσουμε φιλοξενία, σ’ εσένα δεν καταφέραμε να δώσουμε την πλήρη δικαίωσή του, το μόνο που μπορούμε να προσφέρουμε στην οικογένειά σου είναι τη συγγνώμη μας και τη διαβεβαίωση ότι με πόνο και αγάπη θα φυλάξουμε για πάντα στην καρδιά μας την εικόνα και τη μνήμη του παιδιού σου.
RACIST CRIMES WATCH - Παρατηρητηριο Ρατσιστικων Εγκληματων 